Zolang ik mij kan herinneren krijg ik regelmatig de opmerking. Jij bent altijd positief, jij lacht altijd, je bent altijd vriendelijk.
Eerlijk, ik heb me meer dan eens net het omgekeerde gevoeld.
Vaak genoeg heb ik mijn negatieve ervaringen en gevoelens opgekropt, weggestoken, een masker opgezet.
Het enige wat het me uiteindelijk gebracht heeft, is dat mijn lichaam me in de steek is beginnen laten. Ken je dat gezegde: "Wie niet horen wil, moet voelen"? Dat voelen had zijn hoogtepunt in 2010 omdat ik niet wou luisteren. Het heeft daarna nog wel een paar jaar geduurd vooraleer ik doorhad dat er echt iets moest veranderen. De grote klap was toen het zingen niet meer lukte. Je moet namelijk weten dat dat één van de rode draden is in mijn leven. Mijn grote houvast. Strottenhoofdontstekingen na te lang en te veel letterlijk "op te kroppen". Stemonderzoek wees nochtans perfect gezonde stembanden uit, dus daar kon het niet aan liggen. Vanaf 2016 ging ik terug zangles volgen bij Ariadne Van Den Brande in De Metronoom in Brugge. Wat een zalige madame. Ik ben haar oprecht dankbaar. Beetje bij beetje liet ze mij geloven dat het wel goed komt. Dat het de ene dag beter gaat dan de andere moet ik erbij nemen. Ik kan niet altijd rekenen op mijn spieren in mijn rug en flanken waardoor ik, vaak door snelle vermoeidheid tekort schiet in de hoge noten. Maar wat ik er vooral leerde is om "lief te zijn" voor mezelf. Mijn stem weigerde "om te komen spelen" beschreef ze zo mooi, omdat ik er zo streng op was. Telkens mijn natuurlijke stem tevoorschijn kwam, kraakte ik hem af. Het klonk niet goed genoeg. En bovenal was ik vergeten waarom ik zo graag zong. De vrijheid, het plezier, de liefde voor het zingen raakte ik doorheen de jaren kwijt. Ik nam me zelfs voor om het gewoon niet meer te doen.
Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Onlangs ontmoette ik Marion van Bron Marion. Ze nodigde me uit om eens samen te zingen. Toen ik haar hoorde, hoe vrij zij zong, hoe klanken gewoon kwamen, hoe ze genoot. Ik was stiekem wel een beetje jaloers. Ze trok me uit mijn comfortzone en dankzij haar voelde ik weer waarom ik zo graag zing. En ja, het klinkt niet altijd even zuiver meer, het is niet meer "perfect". Maar dat streven naar perfectie bezorgt me telkens zoveel stress, dat het mij blokkeert. Dat loslaten en zeggen tegen mezelf dat ik een stem heb gekregen om die te laten horen, heeft ervoor gezorgd dat ik weer geniet. Dat kleine gebaar van 2 fantastische dames, hun vertrouwen en geloof in mij. Zij die voorbij de blokkades keken en mij, Isolde zagen. Die act of kindness maakte een enorm verschil voor mij.
Meestal ben ikzelf diegene die het mooie in anderen probeer aan te moedigen, die mensen inspireert, die merkt dat een vriendelijk woord, een onverwacht compliment, een knuffel, een luisterend oor, het gewoon "zien" van een mens een wereld van verschil maakt.
Ik denk dat ik dat altijd al in mij heb gehad, dat dat er gewoon is, ondanks mijn hobbelig pad in het verleden.
Ik heb in mijn jeugd nooit iemand gehad die oprecht wou weten hoe het met me ging. Die voorbij dat masker durfde te kijken.
Misschien daarom dat ik als kleuterleidster het verschil wou maken.
Alleen raakte ik toen "fed up" met het systeem.
Ik heb vanalles ondernomen, verschillende paden belopen, met mijn kop tegen de muur gebotst en blijven botsen, bij de pakken blijven zitten en toch weer opgestaan.
Het feit is dat ik ten lange laatste eigenlijk gewoon terug ben gekomen waar ik als kleine meid in het lager onderwijs al eigenlijk was. Die vriendelijke, opgewekte en positieve meid die bij heel wat mensen een indruk heeft nagelaten. Er zijn zoveel mensen die mij na al die jaren nog steeds herinneren. Ik maakte toen al iets los, hoe jong ik ook was.
Het zat er gewoon al die jaren al. Het enige verschil is dat ik nu heb besloten er mijn levensmissie van te maken. Geen maskers meer voor mij. Maar oprechte kindness.
Dat voelen is alleen maar versterkt. Mijn intuïtie is mijn leidraad om die kindness door te geven in kleine dingen. Om mensen te helpen het mooie in zichzelf te zien. Om ze te ondersteunen in het vinden van hun eigen talenten en hun "Life Vest Inside" zoals Orly Wahba het zo mooi zegt.
Bekijk gerust eens deze Ted Talk en geef de "kindness" door. It's Life Changing
Comments