Maar er zit iets goeds in iedere dag.
Deze quote schreef ik op ons raam naar aanleiding van #samenveerkrachtig.
En dan kwam gisteren de "Dag tegen kanker".
Nee, niet iedere dag is goed... Zonde dat er überhaupt een dag als deze moet bestaan.
Ik voelde me intens verdrietig, boos en onmachtig tegelijk.
Want ja, ook ik maak het mee van heel dichtbij.
We leven in onzekerheid op dit moment en meestal kan ik wel leven met "het niet weten".
Maar dit is van een andere soort hoor...
Niet weten of deze chemokuur zal aanslaan, niet weten hoeveel tijd je nog zal krijgen,
niet weten hoe je lijf zal reageren, en wat met het mentale?
Zal je de kracht nog vinden om door te gaan, wat kan ik doen om je bij te staan?
Mag ik je knuffelen? Wat een gedachte!!
Tuurlijk doe ik dat... We moeten zelfs, op "doktersbevel".
In deze tijd weet ik ook wel dat ik er een risico mee neem, maar ik zie hoeveel nood je hebt aan die nabijheid,
aan die knuffels, aan die warmte.
Ik weet dat je ervoor gaat, je niet klaagt, je de pijn draagt.
Ik luister naar de verhalen die je meebrengt als je naar het ziekenhuis bent geweest, drie dagen na elkaar om dat smerige spul in je lijf te laten spuiten. Volgende week krijg je zelfs een poortkatheter omdat je ontstekingen krijgt in je arm.
Ik hoor dat je een "graag geziene gast" bent omwille van je humor, je zachtaardigheid en gewoon om wie je bent.
Ik hoor dat ze je zelfs al inzetten bij mensen die "het moeilijker" hebben. Je geniet van die babbels, ik zie het in je ogen.
Want voor de rest is je wereld wel heel erg klein geworden. Dank u Corona, dank u bijwerkingen...
Jij, sociale lieverd, hart van goud, immer helpende hand, zorgzame echtgenoot, super stiefpapa en superheld voor je kleinkinderen. Jij bent voor mij diegene die ons nooit verlaten zou, er altijd is.
Jij, die "ons verhaal" kent, die weet hoe het is geweest.
Jij bent het mooiste wat me is overkomen toen ik 4 was.
Jij, mijn papa
En terwijl ik heen en weer werd geslingerd door mijn emoties, kreeg ik een mail.
Een mail met een prachtig compliment voor iets wat ik had betekend voor iemand.
Het kwam zomaar uit het niets...
Er liepen mensen langs ons raam die stopten om de quote te lezen,
terwijl ik zat te schrijven aan de tafel.
We lachten en zwaaiden naar elkaar.
Ik schreef een stukje over de fijne wandeling die ik maakte met Jouna op woensdag.
Dit hoorde bij een "savoring-oefening" van mijn opleiding Positieve Psychologie.
En 's avonds kon ik weer verbinden met gelijkgestemde zielen in het postgraduaat talentontwikkeling.
De weg ernaartoe is best lang, toch wel meer dan 2 uur rijden, maar goeie muziek en meekwijlen helpt. (en een Starbucks Caramel Machiatto ook, ik geef het toe ;)
Ik vind dat eigenlijk zalig om te doen. Ook 's avonds laat, als ik nog moet terugkeren...
Die eindeloze wegen, hier en daar een ster, zacht meezingen dan😉 en reflecteren over wat de dag en de avond me bracht.
En ondanks de zwaarte die zo'n dag tegen kanker meebrengt, ondanks alle verdriet en pijn vond ik toch ook vele mooie dingen om blij en dankbaar voor te zijn.
Het maakte dat ik met een warm hart mijn bed in kroop en lekker heb geslapen.
Dat ik deze morgen met nieuwe hoop aan de dag ben begonnen en dat de quote die langs kwam op mijn instagram perfect paste bij wat ik heb gevoeld.
"Being positive doesn't mean
you don't ever have negative thoughts.
It just means you don't let those thoughts control your life".
Liefs, Isolde x0x0
Comments