Je emoties uiten
Het is niet iedereen gegeven.
Eerlijk, ik leerde het ook niet, hoe ik dat moest doen. Gevoelens uiten., Ze loslaten.
Werd ik boos, hoorde ik: "Je moet zo boos niet zijn".
Werd ik verdrietig, hoorde ik: "'t Is toch zo erg niet." of "Je gaat nu toch niet trunten hé".
Werd ik bang, hoorde ik: "Je moet niet bang zijn."
En was ik heel erg blij, dan moest ik toch niet te zot doen, of overdrijven...
Het zijn maar een paar zinnen en wellicht voor velen onder jullie herkenbaar.
Ze komen voor in vele varianten, maar ze doen allemaal maar 1 ding.
We kroppen onze gevoelens op.
Waarom ik mijn gevoelens opkropte heeft nog een andere reden,
maar dat vertel ik je wel op een andere keer.
Vandaag wil ik het hebben over hoe trots ik ben op mijn dochters.
En ook op mezelf als mama.
De Sprong van 9
Onze beide dochters hadden het rond hun 9de wat moeilijker.
Nu is 9 jaar een kantelmoment in een kinderleven.
Een kantelmoment waar vaak aan voorbij wordt gegaan.
Het is nochtans een heel intense periode voor veel kinderen.
Als negenjarige gaan ze door een grote emoionele verandering.
Ze worden zich echt bewust van hun "ik" en komen hierdoor tegenover "de ander" te staan.
Gevoelens komen vaker veel harder binnen omdat ze de buitenwereld en alles wat daarin gebeurd veel intenser gaan opnemen. Ze worden kritischer, gaan zich vergelijken met anderen en stellen zich vragen bij regels en gewoontes.
Dit alles en meer zorgt ervoor dat ze soms onzekerder worden op zoek naar hun eigen identiteit in die grote wereld.
Ze hebben nood aan geborgenheid en ondersteuning terwijl ze hun wereld groter willen maken.
Vooral met mijn oudste dochter werd, de eens zo fijne verbinding, ferm op de proef gesteld.
Ik voelde heel hard dat er iets was, maar vond geen aanknoping.
Dus bleef ik haar maar vragen wat er scheelde, tot vervelends toe. Ze werd er alleen maar kwaad door en klapte dicht.
Ik, als bezorgde mama, die intuïtief voelde dat er vanalles onder zat, kon er de vinger niet op leggen.
Dus zochten we hulp. Hulp bij een creatieve therapeut. Want ze is geen grote prater, die lieve schat van me. Toch niet als het over haar gevoelens gaat.
Creatieve Therapie, een geschenk!
Bij Heleen, de therapeute en prachtig mens, voelde ze zich goed en veilig.
Veel sessies waren er niet nodig...
Algauw zat ik mee op de mat met 2 tekeningen voor me.
De één was een boosheidsmeter en de andere een verdrietsmeter.
En toen kwamen dé vragen.
"Mama, ben jij al ooit eens "zo" boos geweest?"
Haar vinger wees naar het bovenste plekje op de meter.
Daar moest ik toch even over nadenken. Ik ben namelijk niet zo snel boos.
Maar ik kon me wel een moment herinneren waarop ik dat wel was geweest, dus ik vertelde het haar.
Dat leek haar wel deugd te doen.
Maar wat er toen gebeurde zal ik nooit vergeten.
We kwamen aan de verdrietmeter.
"Mama, ben je al ooit eens "zo" verdrietig geweest?"
Ze wees naar de schildpad die op de prent stond, helemaal bovenaan.
De tranen stroomden langs zijn wangen.
Ok, hier is het een konijn, but you get the picture, right?
En ik voelde het, ik voelde het zoooo hard.
Al dat verdriet, dat intense verdriet, jarenlang verdriet.
Het trof me als een donderslag bij heldere hemel.
"Ja, ik was al zo verdrietig geweest", zei ik haar met een klein stemmetje. Al meer dan 1 keer.
Je had haar gezichtje moeten zien. Ze straalde. Het was alsof er wel 100 kilo van haar tengere schoudertjes vielen.
Dus vroeg ze oprecht geinteresseerd: "Wanneer dan wel, want ik heb jou nog nooit zo verdrietig gezien?!"
En dat klopte als een bus.
Als kind had ik, door omstandigheden, geleerd om mijn verdriet weg te stoppen, op te kroppen.
Niet dat ik een doodongelukkig kind was, begrijp me niet verkeerd. Maar ik heb wel vaak op mijn kamertje, alleen, zitten huilen.
Ook al was ik de immer opgewekte meid in de klas en graag gezien door iedereen.
Later heb ik beseft dat dat vaak een masker is geweest en dat het uiteindelijk een gewoonte was geworden, dat blije gezichtje.
Nu weet ik ook, dat mijn natuurlijke positieve ingesteldheid mijn redding is geweest en dat dat masker een manier van "overleven" was.
Maar verdriet, intens verdriet, ja, ik wist wel hoe dat voelde maar dat kon ik haar hier en nu toch niet zomaar gaan vertellen. Dat was net iets te moeilijk op dat moment omdat het hun oma betrof en ik haar nog te jong vond om het hele verhaal te vertellen.
Maar dat was mijn persoonlijk jeugdverhaal.
Er was nog iets anders.
Het verdriet om iets wat er niet meer is.
Nu is zo dat onze oudste dochter in een speelgoedwinkel is opgegroeid.
We openden toen ze 3 maanden was... maar na 5 intensieve jaren én een bankencrisis, zagen we ons genoodzaakt om die winkel terug te sluiten.
Ook het huis waar we toen woonden (de winkel maakte er deel van uit) hebben we uiteindelijk verkocht om terug te kunnen ademen. Uit noodzaak.
Ik heb er nooit bij stilgestaan dat dat zo'n impact op haar had gehad.
Ikzelf had het als een enorm falen ervaren. Ik voelde me jarenlang heel erg schuldig tegenover mijn gezin en wist me geen raad met mijn verdriet. Mijn droom aan duigen en een financiële kater.
Wat had ik mijn gezin (met ondertussen 2 kinderen) toch aangedaan.
Maar opnieuw toonde ik het niet en gingen we door met ons leven.
Hierdoor heb ik haar het idee gegeven dat zij geen verdriet mocht hebben, of niet boos mocht zijn, denk ik.
Want haar mama, haar grote voorbeeld was altijd blij en opgewekt.
Nog nooit is iets zo hard bij mij binnengekomen.
Ik had mezelf zo voorgenomen dat mijn kinderen nooit het verdriet zouden voelen dat ik heb gevoeld als kind.
Ik wou ze gelukkig zien, door zelf opnieuw in dat oude patroon te stappen en te doen alsof...
Masker op en doorgaan.
Maar ik kan je dus vertellen dat dat NIET werkt!!!
Ik vroeg aan Tom, mijn ventje, of het bij hem ook zo hard was binnengekomen en dat het ook een spiegel was voor hem. Hij herkende het minder. Hij is ook niet de grote prater maar hij is ook niet zo'n vat vol emoties als ik en heeft in zijn jeugd geen grote trauma's opgelopen, dus hij herkende het minder maar was er toch ook door aangedaan. Het maakte wel dat ik ermee aan de slag wou gaan. Voor ons hele gezin. Aan de slag met gevoelens, alle gevoelens!
Het zorgenvriendje
Omdat Manou, want zo heet mijn lieve schat van ondertussen 15, going on 16, het niet uitgelegd kreeg, kochten we voor haar een "zorgenvriendje". een hele leuke knuffel met een rits als mondje.
Ze kon daarin papiertjes stoppen waarop ze haar verdrietjes, zorgen, boosheid,... kon neerpennen en als ze het wou "vertellen" kon ze mij of haar papa een briefje laten zien.
Niet veel later zaten we samen op haar bed, zij en ik, en opende ze de rits. Ze haalde er een roze briefje uit en er stonden 2 woorden op. "Villa Kakelbont". De naam van de winkel.
De winkel waar ze zo graag in had vertoefd, waar ze zo graag in speelde, waar ze klanten met haar immer oprechte lachjes begroette en waar ze thuis was. Waar ze in een zolderkamer sliep helemaal opgeknapt door haar grote "opa held". Haar thuis, ze had nooit een ander huis gekend.
Ik begreep haar direct en samen zaten we te huilen. Minutenlang...
En daar, op dat moment heb ik besloten om mijn gevoelens niet meer weg te stoppen, om oprecht te luisteren naar de emoties van mijn kinderen, mijn partner én mezelf!
De weg die we ondertussen samen hebben afgelegd is wondermooi te noemen. Niet perfect maar wondermooi.
Ik heb tonnen respect voor mijn 2 toffe madammen. Ze zijn mijn alles!
Ze zijn mijn mooiste spiegel geweest... en ik heb erin gekeken ;)
Het zorgenvriendje maakte uiteindelijk plaats voor dans. Dus koos ze voor een dansopleiding. Het is haar ultieme manier om emoties te verwerken en dat werkt écht voor haar.
Ook hebben we terug een mooie balans gevonden in onze verbinding met respect voor elkaars gevoelens. Vaak hebben we maar een half woord nodig of één blik is al genoeg om te weten wat "nodig" is.
Ik heb vandaag gehuild
En dat brengt me naadloos bij gisteren. Het moment waarop Jouna, ondertussen 11, going on 12, tegen me zei terwijl we naar huis wandelden na school. "Ik heb vandaag gehuild".
"Wil je erover praten?", vroeg ik.
En daar stak ze van wal.
Dat ze een toets van rekenen had gekregen en dat daaruit bleek dat er iets foutgelopen was bij het aanleren (Jouna zit in een apart groepje voor rekenen omdat ze wat meer tijd nodig heeft om alles rond te krijgen. Een eigenschap van het talent beelddenker die eerst de hele film moet zien voor hij aan de slag gaat) Dat ze gefrustreerd was geraakt en dat ze heel erg boos was geworden. Dat een meisje die aan dezelfde tafel zat een opmerking had gemaakt en dat ze haar daarop een snauw had terug gegeven en dat ze de tranen had voelen komen. Dat ze naar de leerkracht was gestapt en gevraagd had of ze even een "time-out" mocht nemen in de gang en dat dat mocht. DANKJEWEL Lowie! (wij, de ouders en de kinderen mogen Lowie zeggen, meester hoeft niet. Cool hé ). Dat ze daar haar tranen had laten stromen tot ze op waren en dat de kwaadheid daardoor was gaan liggen. Dat ze hierdoor weer moed had gekregen en opnieuw aan de slag was kunnen gaan en het uiteindelijk toch lukte om de toets te maken.
En dat ze haar excuses had aangeboden aan het meisje waartegen ze had gesnauwd. Ze had het niet zo bedoeld en de excuses werden even vlot aanvaard. Zand erover. Kan gebeuren....
Het floepte er allemaal uit als een waterval... een waterval aan woorden...
Oprecht luisterde ik naar haar hele verhaal.
Wow, dacht ik en ik mag deze meid mijn dochter noemen! Wat een cadeau!
Ik zei haar: "Wat een prachtige weg heb jij afgelegd vandaag." "Hoe jij met je gevoelens bent omgegaan, hoe jij dat hebt aangepakt, waw!"
Ze glunderde.
We praatten nog even na en eenmaal thuis ging ze spelen alsof er niks was gebeurd.
Geen opgekropte boosheid of verdriet. Een blij kind.
Toen ze 's avonds in haar bed lag en we, zoals elke avond, vertellen waarvoor we dankbaar zijn, zei ze: "Ik ben trots op mezelf mama, trots dat ik time out tijd heb gevraagd, dat ik heb aangevoeld wat ik nodig had en dat ik mijn gevoelens er heb kunnen laten zijn. Hierdoor vond ik de kracht terug om door te zetten."
"En ik ben trots op jou", zei ik met bewondering in mijn stem en gaf haar een hele dikke knuffel.
En stiekem was ik ook een beetje trots op mezelf... op de weg die we samen afleggen, elke dag.
Met vallen en opstaan, met falen en groeien, met boosheid en verdriet, als gezin, maar ook als mama, vrouw, partner, onderneemster en uitdrager van de positieve psychologie in al zijn facetten.
Trots
コメント