Het mag even niet, dat shoulder to shoulder, en toch heb ik het gevoel dat we meer shoulder to shoulder staan dan ooit tevoren.
Ik merk bij mezelf dat ik heen en weer geslingerd word tussen enerzijds zorg dragen voor mijn gezin, en voor mezelf en anderzijds een positieve noot te kunnen zijn in andermans leven.
Die positieve noot proberen zijn, daar kies ik voor, elke dag opnieuw.
Het is mijn drijfveer, mijn houvast, vooral ook voor als het even niet meer gaat. Ik merk dat ik emotioneler ben, vooral als ik denk aan al die mensen die nu geen beroep kunnen doen op die knuffel, op dat bezoekje, op dat schouderklopje, op die dikke zoen. Het doet me beseffen hoe nietig klein we zijn in deze "universe".
Hoe we dingen zo vanzelfsprekend vinden, zo gewoon, hoe we mensen zo vanzelfsprekend vinden.
Dat mijn ouders er altijd zijn bijvoorbeeld, niet voor iedereen de "normaalste zaak ter wereld"
We willen ook extra opletten voor papa. Nu hij voor de 2de keer longkanker overwon, nog maar net, komt dat virus op ons pad en is hij een serieuze risicopatiënt. Zijn immunotherapie loopt nog door. Hij is nog steeds heel erg moe en zwak, maar hij leeft!!! We proberen hem toch elke dag eventjes te zien. Zwaaien aan het raam, zoentjes gooien en zeggen, "ik hou van jou". Maar ik moet toegeven, ik mis een dikke knuffel van hem en mama, nu het niet mag. Hier in ons gezin is knuffelen en zeggen dat we van elkaar houden schering en inslag, maar het klinkt nog intenser en voelt nog oprechter nu.
Rondom mij, in mijn vriendenkring merk ik ook dat mensen zachter worden, milder. Op zoek gaan naar manieren om er te zijn voor elkaar. Gelukkig is er "het internet", kunnen we in contact komen met elkaar op een positieve manier.
Aan de andere kant merk ik ook dat elke mens er op zijn manier mee om probeert te gaan.
Dit is zo overweldigend, zo onverwachts, heeft een enorme impact op ons allen.
Ik zie mensen reageren op verschillende manieren en herken hier de fight, flight, freeze reactie.
Wat is fight flight freeze?
De fight flight freeze reactie is voor het eerst vastgesteld door de Amerikaanse fysioloog Walter Bradford Cannon (1871-1945). Hij ontdekte dat dieren die in het nauw gebracht worden vaak op drie manieren reageren: ze vechten, vluchten of verstijven (houden zich dood). Deze reacties ontstaan doordat er hormonen als adrenaline en noradrenaline vrijkomen in hun bloed. Hierdoor versnelt hun ademhaling, stijgt hun hartslag, gaat hun bloeddruk omhoog, vertraagt de activiteit van hun spijsverteringsstelsel, enzovoort. Zo komen de dieren op scherp te staan en dat is nodig, want ze moeten snel reageren op een bedreigende situatie en dat kost veel energie.
De crux is dat de fysiologische voorbereiding op de fight flight freeze automatisch gebeurt. Die vindt plaats in het onwillekeurige zenuwstelsel dat alle routinematige functies van het lichaam regelt, zoals ademhalen, voedsel verteren of bloed rondpompen. Dieren die in een bedreigende situatie verzeild raken, komen dus vanzelf op scherp te staan.
De fight flight freeze reactie komt ook voor bij mensen, maar is vaak minder fysiek dan bij dieren. De fight wordt dan bijvoorbeeld dat we gaan ruziën met woorden, de flight dat we instemmen met alles wat gezegd wordt en de freeze dat we uit contact gaan. Maar hoe verschillend deze reacties ook zijn, de basis is dezelfde: we schieten erin als antwoord op een bedreigende situatie.
De aandrang om zo te reageren, is sterk. Het onwillekeurige zenuwstelsel neemt het over en de stress in ons lijf loopt zo hoog op dat we weinig anders kunnen dan vechten, vluchten of uit contact gaan. We reageren niet meer omdat we dat bewust zo willen, maar omdat het dier in ons de overhand neemt.
Dat je zo reageert, kan je niet vermijden. Het zit in ons brein ingebakken, maar je kan het wel herkennen en er op een zo positief mogelijke manier proberen mee om te gaan.
En daar is maar één woord voor "Be Kind".
Mild zijn voor jezelf, voor anderen en voor de situatie.
Het dwingt je om misschien even stil te staan bij je gevoelens, gevoelens die alle recht hebben om er te zijn. Maar wees niet hard hierin. Je hoeft niet altijd "sterk" te zijn.
Praat met elkaar, uit je bezorgdheden, maar blijf weg uit het "oordelen". Je helpt er noch jezelf, noch anderen mee. We zitten momenteel allemaal in hetzelfde schuitje in een woelige zee. Als we goed voor elkaar zorgen, overwinnen we het wel.
En wie weet, misschien beseffen we dan net dat ietsje meer hoe belangrijk het is om jezelf te mogen zijn met je positieve maar ook met je negatieve gevoelens.
Dat het ok is om kwetsbaar te zijn.
Zolang we maar een sprankel hoop blijven koesteren, dan komen we al een heel eind.
Warmte, zachtheid, mildheid en vooral ook veel lachen, dansen, zingen, onnozel doen.
Omdat ik WEET hoe belangrijk "mental health is en wat het kan doen met een mens als die "mental health" niet ok zit, heb ik een besluit genomen van dag 1 in deze crisis. Boven alles, boven het maken van huiswerk, het werken van thuis uit, het runnen van het huishouden, het "alle ballen tegelijk in de lucht proberen te houden", boven dat alles, primeert de mentale gezondheid.
Ik ben dankbaar voor mijn "zotte" gezin waarmee ik sta te dansen in de living, spelletjes speel, smoelen zit te trekken, praat en knuffel, wandel en geniet. Ik koester ze elke dag opnieuw.
Maar ik besef maar al te goed dat niet iedereen hierop kan terugvallen.
Vanuit de persoonlijke reis die ik heb afgelegd in de laatste jaren ben ik meer en meer beginnen beseffen wat mijn "missie" op deze aarde is. Het "lange" verhaal hang ik binnenkort wel aan de "grotere" klok maar voor vandaag hou ik het kort.
Als SOK strooi ik zachtheid en mildheid in het rond, kleine sprankeltjes van hoop, warmte en liefde. Een glimlach op iemands gezicht, een compliment, een schouderklopje, een luisterend oor zonder oordeel, een hart onder de riem, een schouder om op te huilen, even in stilte samen, er gewoon even "zijn".
Dat kleine verschil dat ik kan maken in iemands leven, iets wat ik van nature al zo vaak heb gedaan, zonder er iets voor terug te verlangen. Het maakt mij tot wie ik ben, het kost me niks en het geeft me energie. Ik heb besloten, nog voor het coronavirus op mijn pad kwam, om er mijn levenswerk van te maken.
Ik wil mensen inspireren om ook een SOK te zijn. in kleine dingen kunnen we zo'n grote impact hebben. Ik merk nu dat er heel wat solidariteit is, dat mensen er "zijn" voor elkaar. Maar eens we uit deze crisis zijn... gaan we dan weer elk ons gangetje? Leggen we die lat dan direct weer zo hoog? Houden we die ballen weer allemaal tegelijk in de lucht? Rennen we onszelf voorbij? Hunkeren we naar iemand die "ons" ziet staan, die "ons" waardeert, die "ons" voldoende vindt, die "ons" ziet met al onze mooie talenten. Mogen we die inzetten? Mogen we onszelf zijn? Durven we naar onszelf kijken, in alle zachtheid, en kunnen we dan zeggen... ik ben mijn authentieke zelf? Of passen we ons weer aan...
Als SOK zal ik mij op dat moment extra inzetten om mensen te verbinden met elkaar, om hen uit te dagen om naar zichzelf te kijken en te groeien. Hen aanmoedigen om uit hun comfortzone te stappen, een klein beetje maar, zodat ze kunnen aanvoelen hoe zalig het is om je eigen pad te wandelen.
Er zijn grootse plannen die ik, ten gepaste tijde, met jullie zal delen.
Maar voor vandaag heb ik maar één vraag:
WIL JIJ OOK EEN SOK ZIJN?
Want samen kunnen we een verschil maken en vergeet niet:
B.KIND, It's life changing!
Dikke knuffel,
Isolde
Comentarios